Biurowce

Wszędzie okienka
małe okienka
w małych okienkach
ludzie.

W środku wre praca
która popłaca
choć reszta idzie
po grudzie.

Jesienna podróż autostradą

Za oknem miga jesień

kasztany ziębią kieszeń

a wzdłuż i wszerz się łuszczy

szkarłatna czułość bluszczy.

Ich wszędobylskie łapy

od wczoraj rządzą światem

wplatają swą liryczność

w ekranów akustyczność.

Po obu stronach drogi

brzozy prostują nogi

w koronach w barwach rasta

eksplozja trwa liściasta.

Fiolety i żółcienie

rozkoszne znieczulenie

mknąc w upojenia stanie

godzę się z przemijaniem.

Rozmieniam się

Rozmieniam się
na drobne
i czuję się
tania.

Wspomnienie lata

Od Sahary na starym mieście
po Arktykę klimatyzowanych kawiarni
rozpina się
nieznośna ciężkość bytu.

Miasto skwierczy i stęka
ospałe gołębie na bruku
ulicami wlecze się senność
i rowerzyści jak beduini.

W cętkach cienia, na ławeczkach
staruszkowie jak w stop-klatce
wpatrzeni w niebo
bo ulga nie chce nadejść.

Majak senny

Rosną w chmurach
sny  mięsiste
zmrok rozrzuca gwiazdy z procy
sierp księżyca ostrzy zęby
na bezwstydne myśli nocy.

Rymowanka wieczorna

Na niebie cukrowa wata
lepszy kawałek świata
słońce się topi w jeziorze
o ukochanej porze.

Ptasie klucze do nieba
piszą o boskich potrzebach
skrzydła scukrzone watą
Ikar już raz umarł za to.

Na ziemi ludzkie słabości
pilnują środka ciężkości.

Lato

Dzień do snu
się kładzie
długimi cieniami

w kłębki zboża
na polu
się zwija

przeciąga się
mruczeniem kota
na płocie

mruga słońcem
w jeziorze
ziewa wiatrem
w gorączce.

Przykładam dłoń
do spoconego czoła
i szepczę
że był dobry.

Hamakowe

Zawieszone

między niebem a ziemią

wybujane przez wiatr

szeleszczące liśćmi

rozpachnione pełnią lata

chwilową wolnością

w późnym słońcu pozłacane

w ciepłym deszczu trochę mokre

z widokiem na chmury

lub własne stopy

z książką czytaną leniwie

trącące spokojem i ciszą

lekkie, proste, wyczekane

moje szczęście.

Niedokończone książki

Niedokończone książki
nie płaczą
nad losem
noszonych w sobie
historii.

Przerwane w połowie
którymś z kolei
ziewnięciem
odłożone na bok
czyjąś znudzoną ręką.

Nierozwinięta fabuła
wciąż szeleści zagadką
nieodkryta tajemnica
pachnie niepoznanym.

Kleks
na setnej stronie
niczym tłusty świadek
daje nadzieję
kolejnym - czystym.

Ktoś je jeszcze kiedyś
pogłaszcze
ktoś się jeszcze zachwyci
i wzruszy
zagnie rogi
pomoczy łzą.

Odtrącone książki
nie płaczą.

Czekają.

Haiku niewyspane

Kanciaste myśli
turlają się po głowie
pod sufitem grzmi.

 

Piosenka o nie czekaniu

Wytężam wzrok i znowu nie widzę
tych wszystkich marzeń co gonić je miałam
do sił utraty zabrakło chęci
do upadłego rady nie dałam.

Za wszelką cenę jednak zbyt drogo
do maratonów słabe mam nogi
a to co zwykle nogi ma krótkie
mówiło: szkoda nadkładać drogi.

Dukty do marzeń mniej wyboiste
i mniej się razy trzeba przewracać
stoję więc w miejscu, ciągle planując
jak do swych marzeń trasę poskracać.

Biorę lornetkę, wciąż ich nie widzę
chyba się trochę w miejscu zastałam
zerkam pod nogi, oczom nie wierzę
leżą tu wszystkie, wszystkie zdeptałam.

Rymowanka wiosenna

Wiosna szczęściem się rozpycha

Liśćmi na gałęzi siada

Ptasim trelem miód rozlewa

Tam gdzie mieć go nie wypada

Wiatrem głaszcze szarą skórę

Zapachami zmysły budzi

Dziewczętom spódniczki skraca

Panom przez to myśli brudzi

Ciepłym deszczem kręci w nosie

Pszczołą w kwiatach dokazuje

Słońcem lód ze spojrzeń topi

Znów nas w sobie rozkochuje.

Wydmy Corralejo (Haiku)

Ziarnista radość
Pęcznieje pod stopami
Przeszłość w śladach śpi.

Sny

Pod powiekami

sny mięsiste 
przefiltrowana
tkanka dnia

magia
poupychana
na jawie
po kieszeniach

rozrasta się
sennobujnością

pod powiekami.

Wiosna w śródmieściu

Znowu żule
wypełzną
z zaułków
jak larwy

Ściany kamienic
zakwitną
plamami
po moczu

Podwórka
ozdobią
tulipany butelek
a
Psie kupy
wyrosną
jak grzyby
po deszczu

Na huśtawkach
łacinami
rozćwierkają się
dzieci

Świat znów się
rozpachni
swądem spalin i śmieci.

Piosenka o moim strachu

Nad urwiskiem ja i strach

mamy dziś wielkie oczy

w zębach chrzęści suchy piach

czekam aż strach pierwszy skoczy.

Stopy bolą mnie od dawna

od ciągłego kołysania

skok przeraża, wracać nie chcę

dość mam niezdecydowania.

Gdy oglądam się za siebie

Na pustynię możliwości

Widzę jak wśród fatamorgan

Wiatr znów za mnie rzuca kości.

Robię naprzód mały kroczek

Zaraz zsunę się z urwiska

 - Zostań ze mną! - wrzeszczy strach

I za gardło mocno ściska.

- Nie skacz – kwili, mocniej chwyta

Zostań ze mną z różnych względów

- Co mam do stracenia? - pytam

Prócz wybicia wszystkich zębów?

Patrzy na mnie jak pies zbity

Od krawędzi mnie odwodzi

A młodziutka wciąż odwaga

Wgłąb pustyni znów odchodzi.

Lecz ja nie chcę już ze strachem

Na krawędzi się kołysać

Nie chcę zginąć pod tym piachem

Chcę coś przeżyć i opisać.

Zerkam naprzód, nic nie widzę

Strach wciąż dotrzymuje kroku

Biorę oddech, ściskam pięści

I szykuję się do skoku.

Skaczę w wąwóz możliwości

lekka, dumna i prawdziwa

Czuję ulgę, radość, siłę

znowu czuję się szczęśliwa.

Lecz gdy lecę pełna wiary

W moc miękkiego lądowania

Widzę że strach leci obok

Z workiem znaków zapytania.

Autoportret

Nie jestem kaczką
co i na lodzie zostawiona
przeżyje.
Nie spływają po mnie
deszcze kwaśnych słów.

Jestem drzewem
chronionym
o sękach wrażliwych.
Zakorzenia się we mnie
każda przelana kropla.

Haiku Rozczarowane

Garść czerstwych pochlebstw
Nieszczery uścisk dłoni
W plecach noża ślad.

Cierpliwość

Ile świeczek warta gra?
Tarcz przeciw wiatrakom
Dróg donikąd, rozczarowań
Nieb wydartych ptakom.

Ile słońca zje horyzont
Nim go w końcu znudzi
Skór dzielenia na niedźwiedziu
zanim się obudzi.

Ile jeszcze do za dużo
Nim będzie niezdrowo
Oliw w ogniu, w nosie much
W mur uderzeń głową.

Ile jeszcze będę dzbanem
A ty we mnie wodą
Wiem że wilka raz ponieśli
Wiem jaką metodą.


Ponoć nie ma tego złego
Cel uświęci wszystko
W końcu jednak urwiesz ucho
Wsadzisz kij w mrowisko.